Bugün sıcak bir havada, Adana Demirspor- Denizli Belediyespor maçı öncesinde U-18'lerin Beşiktaş ile maçını izlemek için A.D tesislerine gittim. Maça, futbolcularımızın aileleri dışında taraftarlardan çok fazla gelen yoktu. A.D tesislerinin adının, Adana'daki K.E bulvarının adının "ÖZGÜRLÜK BULVARI" olarak değiştirilmesi gibi değişmesi gerektiğini düşünüyorum. Ne bileyim, Muharrem Gülergin olabilir, Bekir Çınar olabilir, A.D yakışmıyor, sırıtıyor, bu takımın kültürüyle, bu takıma gönül veren insanların duruşuyla çelişiyor zira.
Maça U-18'lerimiz hızlı bir giriş yaptı. Bu hızlı girişe, Muhittin'in güzel golüyle iyi bir başlangıç yaptık. Özelikle şöyle söyleyeyim, defansta Cenk, orta sahada Cumhur ve Yusuf, forvette ise Muhittin çok çalışıyor. Muhittin fiziği ile yıllardır eksikliğini hissettiğimiz forvet hattı için müthiş bir isim olabilir. Topu ayağına her aldığında hepimizi heyecanlandırdı bu çocuk. Kalecimiz de çok istekliydi. Tüm futbolcularımız, canını dişine katarak, heyecanla oynuyor vesselam.
Ben yerimde otururken bu armanın hakkını veren çocukları görünce, bir heyecana kapıldım. İçimden alkışlamak geldi bu güzel çocukları. Arma en çok bu çocuklara yakışıyor çünkü, bir çıkarları yok, savaşıyorlar, mücadele ediyorlar, her şeylerini sahaya yansıtıyorlar. Bunun sonucunda da açıkçası maç skorunun pek bir önemi olmuyor. İlk yarı 1-2 mağlup kapattığımız maçı, maç sonucunda ise 3-4 yenildik. Olsun, bu çocuklarda bu yürek olduktan sonra, bir önemi yok bunun.
Bu çocuklar büyüyecekler. Bu çocukların kesinlikle A takımda oynaması gerek. Kaçıncı ligde olduğumuzun pek bir önemi kalmıyor bu çocuklarla. Çünkü biliyoruz ki, şarkılarımızda "inanın çocuklar" dediğimiz çocuklar bu çocuklar, armanın değerini bilen, giydikleri formanın hakkını veren aslan gibi çocuklar. Yenildikleri zaman bile onurlarıyla yenilmesini bilen çocuklar. Her türlü alkışı hak eden, güzel çocuklar. Ben bu çocuklara "UMUDUN ÇOCUKLARI" diyorum.
Umudun çocukları mirası taşıyor, rahat olun...
